Eind februari, kort voor de parlementsverkiezingen, kregen we goed nieuws van de pas benoemde en nu alweer uittredende minister van Leefmilieu.
De talrijke bezwaarschriften vanuit Aartselaar, Wilrijk, Hemiksem hebben dan toch sommige mensen doen nadenken...
Inderdaad, Koen Van den Heuvel (CD&V, opvolger van Joke Schauvliege) stelde alvast een eerste bestuursdaad door de omgevingsvergunning, aangevraagd voor de nieuw geplande ISVAG verbrandingsoven te weigeren.
Een voorzichtig hoera-geroep klonk door de gangen van het Aartselaarse
gemeentehuis en in de kringen die het goed voorhebben met ons leefmilieu, Het gezond verstand had dus uiteindelijk gezegevierd. Maar de raad van bestuur van ISVAG trok naar de raad voor vergunningsbetwistingen om de beslissing aan te vechten, omdat zij beweren dat de weigering enkel en alleen gebaseerd zou zijn op het ontbreken van een sloopvergunning voor de huidige oven - en dat kan makkelijk geregeld worden.
Wat echter zedig verzwegen wordt zijn andere waarheden:
Vergelijk de gemiddelde investeringen nodig voor een afvalverwerkingsinstallatie met capaciteit tussen 170 en 200 miljoen kg per jaar. Die zou volgens een Britse studie tussen de 70 en 105 miljoen Euro bedragen. Voor de nieuwe ISVAG verbrandingsoven inclusief praalgraf) is een bedrag voorzien van 170 miljoen die nodig zouden zijn om het benijdenswaardig (?) monument neer te poten op enkele honderden meters van de Antwerpse Low Emission Zone en op minder dan 1 kilometer van het centrum van Aartselaar.
De vergelijking met de situatie in een “gidsland” zoals Denemarken, waar men zo graag naar verwijst als voorbeeld, gaat ook niet echt op. Denemarken heeft ervaring met het beheer en de aanleg van warmtenetten sinds 100 jaar, en ze zouden gek zijn om die niet verder te optimaliseren.
Intussen is het nog niet echt oorverdovend stil rond de moeder van alle file-smarten. Het discours is nu verlegd naar het ongeduldig meerstemmig getoeter van vastgereden vrachtvervoerders en pakjesbezorgers. Nogal wat chauffeurs en buurtbewoners hebben last van opgestoken middelvingers.
De trillende walmen fijnstof en stikstof-aërosolen halen tegenwoordig de krantentitels, irriteren de talrijke bedrijven, hun klanten en de overlevende zwakke weggebruikers, nu een langdurige werf het landschap nog een paar tientallen weken zal sieren. Gelukkig zijn er VoKA en de handelaarsverenigingen die daarvoor op de gaspedaal duwen.
Geen woord meer over de ISVAG, die er straks nog een vloot extra vuilniswagens gaat aan toevoegen, als hun droom straks uitkomt en zich realiseert in een soort van artistiek praalgraf, compleet met in de oven een eeuwige vlam voor de afscheidnemende bewindvoerder(s).
ISVAG probeert zich “incontournable” te maken door klanten te zoeken voor een warmtenet, waarbij ze de vrijgekomen kilocalorieën van de afvalverbranding “verkopen” aan industriële en residentiële eindgebruikers, die via lange ondergrondse geïsoleerde buizen verbonden worden met de oven.
Los van het feit dat die buizen de opgewekte warmte kilometers ver moeten vervoeren (zelfs tot Blue Gate, Nieuw Zuid, Terbekehof…) kan men zich bij een kleine hittegolf op een zomerse dag de vraag stellen wie die extra warmte zal nodig hebben… en wat de klanten - zoals bvb bouwers van Bijna-Energie-Neutrale woningen en appartementen of eigenaars van panden met ondermaatse EPC scores - ervoor wensen te betalen.
En wat gaat men die klanten vertellen als (volgens het afvalplan van OVAM, 2017) de hoeveelheid aangevoerd brandbaar afval per gezin straks uiteindelijk vermindert? Gaat ISVAG met een correctie van de “gate fee” de tekorten bijpassen?
Intussen, in afwachting van de omgevingsvergunning voor de nieuwe oven zijn de infrastructuurwerken voor het intussen reeds vergunde warmtenet al een eind gevorderd, en zou een eerste fase moeten klaar zijn tegen september 2019 (Terbekehofdreef, Wilrijk).
De aandeelhouders en bestuurders van ISVAG hebben intussen al ettelijke miljoenen uitgegeven aan de verplaatsing van de gasleiding van L' Air Liquide en de aanleg van dit eerste deel van het warmtenet, en dit op een ogenblik dat er geen enkele garantie bestond dat de broodnodige vergunning voor de nieuwe oven zou worden verleend.
Bij de Raad voor Vergunningsbetwistingen zal men nu gaan bepleiten dat deze vergunning in beroep alsnog moet verleend worden, “want als de nieuwe oven niet wordt vergund zou dit allemaal weggegooid (of verbrand) geld zijn en het is nu toch al betaald”...
Of hoe men in deze contreien hopeloos blijft klungelen bij gebrek aan visie en overleg. De Antwerpse belastingbetaler wordt gehypnotiseerd, belogen en bestolen terwijl hij in beate bewondering zit te staren naar het ontwerp van de monumentale vuurbunker. Die zal straks zijn achteloos weggesmeten restafval moeten blijven verwerken, en flexibel omzetten in de nodige hitte om de ijzige vriesnachten van de volgende decennia te trotseren.
Wij houden met u de vinger aan de pols...
De uitgever van deze tekst is de gemeentelijke milieuadviesraad, een onafhankelijk adviesorgaan, waarvan de stemgerechtigde leden, zoals statutair bepaald bij gemeenteraadsbeslissing van 28.01.2019, uitgesloten zijn van enig lokaal politiek mandaat. Meer info te verkrijgen via MINAraadAartselaar@gmail.com