Tussen 9 februari en 11 maart verzamelden we 1.602 bezwaarschriften tegen de verlenging voor onbepaalde duur van de exploitatievergunning voor de bestaande verbrandingsoven, die niet los kan worden gezien van de vergunning voor de bouw en exploitatie van de nieuwe oven. Voor 3 juni moet Joke Schauvliege, Vlaamse minister van Omgeving, Natuur en Landbouw haar beslissing nemen over de verlengingsaanvraag.
Onze argumenten tegen de verlenging van de exploitatievergunning zijn intussen bekend: door de aanvraag tot verlenging van de vergunning te koppelen aan de aanvraag voor de aanleg van een warmtenet, worden we voor een voldongen feit geplaatst: als het warmtenet wordt vergund, vraagt dat een gigantische investering van (belastings)geld. Zo'n grote investering kan dan door ISVAG worden gebruikt als argument voor de bouw van een nieuwe oven. Daardoor zet goedkeuring van deze aanvraag meteen de deur open voor goedkeuring van de aanvraag die nog moet volgen: die voor de bouw van een nieuwe verbrandingsoven op dezelfde plaats.
Alternatieve locaties zijn onvoldoende onderzocht. Dat blijkt uit heel wat feiten. Zo werd het argument volksgezondheid en milieu nergens meegenomen in de beoordeling van locaties. Nog zo’n voorbeeld: de oven, in een dichtbevolkt en drukbezocht gebied langs de A12, is alleen bereikbaar via de openbare weg. Andere locaties, bijvoorbeeld in de haven, bieden ook toegang via spoor en water. Dat de haven als nieuwe locatie toch afvalt, komt doordat er geen nieuw onderzoek werd gevoerd naar locatiealternatieven. In plaats daarvan werd gebruikgemaakt van verouderde, eenzijdige studies. Studies waarin nog geen sprake was van de zone die de haven intussen reserveerde voor activiteiten binnen de circulaire economie.
ISVAG heeft geen kosten-batenanalyse laten uitvoeren, wat nochtans verplicht is volgens de EU-energierichtlijn rond grootschalige stookinstallaties. Wellicht omdat uit zo’n analyse zou blijken dat Umicore in Hoboken een veel beter alternatief is voor de uitrol van een warmtenet.
De analyse van de effecten op de luchtkwaliteit is achterhaald. Er zijn geen meetpunten in de omgeving van de oven. Verder wordt alleen het ideale scenario uitgewerkt. Zo is niet gekeken naar het effect van de uitstoot op smalle, volgebouwde straten waar de vuile lucht blijft hangen. Dat het allemaal niet zo rooskleurig is als ISVAG ons wil doen geloven, bewijzen de kaarten die VMM begin dit jaar publiceerde. Daaruit blijkt dat in de omgeving van de ISVAG-site de EU-normen voor de uitstoot van bepaalde, door de oven uitgestoten giftige stoffen, op de grond zwaar worden overschreden. Dat ISVAG desondanks niet wil investeren in een katalysator die de emissies met ruim 40% doet dalen, toont aan hoe onbelangrijk de intercommunale levenskwaliteit en gezondheid van de buurt en zijn bewoners vindt.
En tot slot: het geld dat gaat naar het in stand houden van - overbodige- verbrandingscapaciteit, kan veel beter worden gebruikt om mensen aan te sporen minder afval te produceren. Vooral de stad Antwerpen heeft daar nog een lange weg te gaan: het is binnen Vlaanderen een van de gemeentes waar per inwoner het meeste afval wordt geproduceerd. Dat moet dringend veranderen, want volgens een uitvoeringsplan goedgekeurd door de Vlaamse regering zouden Vlamingen tegen 2020 15% minder afval moeten produceren dan in 2015. Waardoor de bestaande verbrandingsoven overbodig is tegen dat de huidige vergunning afloopt.